En dan is ineens de vakantie weer voorbij. De afgelopen weken stonden voor mij in het teken van mezelf, vrij zijn, sociale contacten, genieten en ervaren en vooral zo min mogelijk achter een laptop of ander scherm.
Want dat is 1 van de bewustwordingen die mij de afgelopen weken duidelijk is geworden.
De afgelopen 2 jaren hebben schermen te veel mijn leven bepaald. Net voor de pandemie ben ik als zzp-er gestart. Als trainer binnen het sociaal domein en de jeugdhulpverlening. Want binnen dat vakgebied ligt mijn werkervaring, ruim 15 jaar heb ik in deze sector gewerkt van de uitvoering tot het beleid en alle stappen daar tussen.
Tijdens mijn switch naar zelfstandige kwam ik erachter dat ik er goed in ben om de vertaalslag te maken tussen de uitvoering en het beleid. Iets wat in deze en meerdere sectoren vaak ontbreekt. Elkaars taal leren verstaan en begrijpen om uiteindelijk samen te kunnen werken.
Dat werd dan ook mijn missie; kennis en kunde overbrengen in een taal die voor iedereen herkenbaar en begrijpelijk is om zo gezamenlijk tot een mooi resultaat binnen de jeugdhulpverlening te kunnen komen.
Doordat we al snel in de pandemie terecht kwamen, was ik noodgedwongen om mijn kennis en kunde via een beeldscherm over te brengen. Alle gesprekken, afspraken en trainingen vonden online plaats. Ondertussen veranderde mijn logeerkamer al snel in een heus kantoor.
Zoals bij velen veranderde niet alleen mijn werkomgeving, maar ook mijn sociale leven heeft tijdens deze pandemie een verandering doorgaan. Eentje waar ik mij in die 2 jaar niet altijd bewust van was, maar die juist in deze vakantie erg zichtbaar werd.
Tijdens de start van mijn eigen bedrijf in combinatie met de pandemie is er een soort van stroomversnelling of sneltrein ontstaan en kwam er een overvloed aan vragen en opdrachten. Super fijn voor een startende ondernemer! Ik, die overal enthousiast van word, ben dan ook op bijna alle vragen en opdrachten met veel energie ingegaan. Ik ontving complimenten voor mijn werk en daar groeide ik van, de vragen en opdrachten liepen op tot het moment dat ik letterlijk geen uurtje in mijn week meer vrij had en uiteindelijk toch echt “nee” moest zeggen, met spijt in mijn hart.
Ik geniet van werken, geniet van complimenten en geniet van dingen met en voor een ander doen. Maar toch ontdekte ik in maart 2022 dat er iets was, wat mij veel energie koste in plaats van energie opleverde. Het lukte mij alleen niet om op dat moment gelijk te zien wat dat geen was.
Ik kreeg nog steeds complimenten van alle kanten over het werk wat ik deed en werd ook echt nog wel enthousiast van de dingen die ik deed. Al merkte ik wel dat ik het beeldscherm liever kwijt dan rijk was, maar goed het had ook wel voordelen om online te blijven werken. Momenteel werk ik door ik heel Nederland en online scheelt toch best heel veel reistijd.
Maar het maakt ook dat het contact met andere mensen wel enorm minimaal is. Het vak van trainingen geven is over het algemeen het zenden van informatie, maar ook het ontvangen van de interactie met de deelnemers. Deze interactie is online toch daadwerkelijk minder.
Ik kwam er achter dat ik mijn dagen en weken voor meer dan 80% vulde met werken, want “nee” zeggen was toch niet altijd zo makkelijk als dat ik dacht. En dit voornamelijk allemaal online was.
Voor mijn vakantie merkte ik voor het eerst dat ik echt moe was, op, geen zin meer had.
Ik moest nog 2 dagen trainingen geven, waarvoor ik mezelf echt moest gaan motiveren om er weer met volle 100% te gaan staan en dit is gelukt.
Gelijk na de laatste training heb ik mijn spullen op kantoor gelegd en alles afgesloten. Deze deur gaat voor een aantal weken dicht.
Om mezelf er daadwerkelijk afstand van te geven heb ik gelijk in die eerste week een vakantie geboekt. Letterlijk weg van alles en iedereen hier.
Ik heb ervoor gekozen om met een groep voor mij onbekende mensen, 8 dagen naar het Griekse eiland Kos te gaan. Van te voren mijn e-reader vol gezet met nieuwe boeken, want stel je voor dat de andere mensen toch niet zo leuk zijn of dat ik geen zin heb in sociaal doen en aanstaan. Iets wat er in mijn werk wel vaak van mij wordt verwacht.
Deze vakantie was echt een verademing op verschillende vlakken. Hoe fijn is het om met een mooie groep mensen op vakantie te gaan, die eigenlijk allemaal gelijkgestemden zijn. Iedereen wilde op vakantie, even weg van de dagelijkse dingen, maar niet perse alleen op reis. Al vrij snel merkte ik dat mijn e-reader in mijn backpack zou blijven liggen. Het was heel bizar om bij mezelf op te merken dat ik dit sociale contact de afgelopen 2 jaar ontzettend heb gemist.
Ik kwam tijdens deze vakantie dan ook tot besef dat ik mij volledig op werk heb gestort, mijn sociale leven voor de pandemie was aardig druk en vol, ik ging overal naar toe waar iets te doen was en was vrijwel nooit thuis. Maar toen dat tijdens de eerste lockdown ineens wegviel heb ik mij gestort op mijn werk en dus werd mijn beeldscherm mijn beste vriend. Daar waar je complimenten over krijgt, groei je van en ga je mee door. Al met al heeft dit ervoor gezorgd dat ik mij bijna blind op werk heb gestort en daarmee is mijn sociale leven op een laag pitje is komen te staan.
Mensen in mijn omgeving hebben dit ook niet altijd gemerkt, want ja het ging wel goed, want ik was druk met werk en dat is toch vaak de vraag die we aan elkaar stellen; “Hoe gaat het met je werk?” en daarnaast heeft iedereen zijn eigen dingen en struggles om mee bezig te zijn.
Tijdens deze vakantie op Kos is het vrijwel niet over werk gegaan, iets wat ik heerlijk vond. En daar ook pas bewust van werd tijdens deze week, ik had geen zin meer om over werk te praten. Want eindelijk kon het weer over mijzelf als persoon gaan en daar stelde ik mezelf dan ook de vraag, “Wat maakt dat ik 2 jaar lang mijn leven in het teken van werk heb laten staan; voor wie doe je dat? En wie wordt daar blij van?”
Het antwoord op die vraag is dat ik er niet blij van wordt, maar eerder het tegendeel.
Het inzicht kwam dat ik zelf op een trein ben gestapt en mee ga op de complimenten van een ander en dingen doe waar ik goed in ben, maar niet perse altijd heel leuk vind. De trein dendert maar door, maar eigenlijk wil ik over naar een ander spoor.
Deze vakantie was voor mij de zogenoemde Helicopterview. Even afstand nemen en kijken wat er gebeurt en vooral kijken naar wat ik wil en wie ik ben.
Ik ben iemand die graag omringt is met anderen en samenwerkt, samen sparren, samen ventileren en samen zijn. De afgelopen 2 jaar was ik onbewust heel erg alleen. Aangezien de meeste contacten online zijn verlopen en werk gerelateerd waren.
Ik ben gaan kijken naar wat ik daadwerkelijk wil en waar ik blij van word:
Vrijheid
Balans
Leven
Genieten
Samen
Dit heeft er onder andere voor gezorgd dat ik keuzes heb gemaakt die zowel voor werk als privé van invloed zijn. Een aantal ervan zijn wellicht herkenbaar, doe er je voordeel mee 😉
* Om te beginnen met mijn agenda; balans in werk en privé.
Heel bewust een werk- en privé telefoon gescheiden van elkaar.
Maximaal 1 training per dag en maximaal 3 trainingen per week geven. Zo is er verder ook tijd voor andere opdrachten en mooie momenten in mijn sociale leven.
* Nee zeggen tegen opdrachten waar ik geen goed gevoel bij heb of waar ik niet blij van wordt.
Ik heb inmiddels geleerd dat het cliché waar is, daar waar je “nee” zegt tegen iets, ontstaat er een kans aan een andere kant.
*Delen van gedachten.
Ik ben er ster in om alleen met mijn eigen gedachten te blijven rondlopen, maar het is heerlijk om deze gedachten hardop te delen en op die manier meer ruimte en kansen te creëren op verschillende vlakken. Nog zo’n cliché; iedereen heeft wel gedachten en het nodig om deze te ventileren.
*Stilstaan en reflecteren.
Een moment op een dag even bewust stil staan bij dat geen wat er op een dag aan mooie momenten is gebeurt, welke leermomenten er zijn en waar heb ik daadwerkelijk van genoten.
*Genieten
Genieten van de momenten en de lieve mensen om mij heen, die er in de afgelopen 2 jaren ook waren. Deze lieverds weten allemaal van mijn grote mensen struggles en hebben ook stuk voor stuk meerdere malen gezegd, “bel je als er iets is”. Pas maar op, ik ga jullie zeker bellen om lekker te delen en samen te genieten van het leven met al zijn ups en downs!
Het zijn allemaal geen hogere wiskundige formules, maar blijkbaar is het voor mij toch iets wat er in de waan van de dag bij in is geslopen. Waardoor ik mezelf aan de zijlijn heb gezet en wat voor een energielek heeft gezorgd, waardoor ik echt moe werd van de dingen die ik deed.
Na deze heerlijke vakantie barst ik weer van de energie en heb ik zin om nieuwe dingen te gaan doen, zowel in mijn privé als op werkgebied! Vol energie zoals jullie dit altijd van mij gewent zijn!
Er zullen dingen gaan veranderen; ik ben aan het kijken naar nieuwe opleiding die ik zelf ga volgen, die niets met het sociaal domein en de jeugdhulpverlening te maken hebben. Maar die al vanaf klein meisje op mijn wensenlijstje staat!
Ik wil mezelf namelijk breder ontwikkelingen en vooral doen wat ik leuk vind, in plaats van alleen maar waar ik goed in ben.
Ik zal jullie op de hoogte houden van hetgeen wat er allemaal gaat veranderen, maar zoals je kunt lezen ga ik sowieso meer genieten van alles en iedereen om me heen en minder achter mijn beeldscherm zitten of staan!
Lieve mensen geniet van alle mooie momenten en durf ook de minder mooie momenten te delen, want iedereen heeft soms te maken met die grote mensen struggles waarbij we het niet altijd even fijn hebben. Vraag de ander eens hoe het echt gaat en probeer het niet over werk te hebben, maar over je moeilijkheden, je dromen en wensen.
Gelukkig zijn we allemaal maar mens en doen we allemaal ons best om er iets van te maken en niemand weet precies hoe het moet & doen we allemaal maar wat! 😉
Liefs Klariena
